SYMPHONIE NR. 5

Symphonieorchester des Bayerischen Rundfunks, Mariss Jansons

Dat Gustav Mahler met zijn Vijfde Symfonie nieuwe wegen insloeg, is iets waarover in de Mahler-literatuur van het prille begin tot op heden ongewone overeenstemming bestaat. Zelfs voor de directe getuigen van die tijd, zoals de dirigent Bruno Walter of de muziekcriticus Paul Bekker, betekende de Vijfde het begin van een nieuwe creatieve fase, en ook Mahler zelf was zich hiervan zeer bewust.

Tegenwoordig wordt de Vijfde beschouwd als een van Mahlers populairste symfonieën. Luchino Visconti's verfilming van Thomas Manns novelle Dood in Venetië, waarvan de filmmuziek op indrukwekkende wijze gebruik maakt van de wereld-escape Adagietto, heeft een zekere rol gespeeld in de populariteit ervan. Het deel genoot vanaf het begin onverdeelde goedkeuring en is sindsdien opgeklommen tot Mahlers grootste "hit".

Het wordt beschouwd als Mahlers liefdesverklaring aan Alma, zoals de dirigent en goede familievriend Willem Mengelberg geloofwaardig afleverde. Maar de ruigere klankwereld van de Vijfde Symfonie markeert inderdaad het begin van een nieuwe fase in Mahlers creatieve werk, die verder wordt ontwikkeld in de Zesde. In feite is het juist de uitputting van de tonale ruimte die duidelijk vooruitwijst naar de Negende, waarin Mahler zich opmaakt om de tonaliteit te verlaten en het transcendentale rijk van de muziek binnen te gaan.

Het concert van het BR Symphony Orchestra in München onder leiding van zijn chef-dirigent Mariss Jansons in maart 2016 is nu als album uitgebracht op BR Klassik - de uitstekende interpretatie van een van de meest essentiële composities van het internationale symfonische repertoire uit het begin van de 20e eeuw. Je staat iedere keer weer versteld van de tonale subtiliteit van het Beierse Radio Symfonie Orkest, een gezworen Mahler orkest sinds Rafael Kubelik's 'gouden eeuw' en nu onder leiding van Mariss Jansons naar nog hogere doelen geleid. In zaken die Mahler betreffen vandaag zonder twijfel de eerste keus.

Mahler:
 Symphony No. 5

"From the hefty trumpet solo this is assured, top-notch playing with some cheeky woodwind solos and ideal central-European violins. But it all moves rather stiffly and deliberately…On the other hand the Adagietto is ideal: inward , singing string playing and exactly the right pace for what the movement really is – an unaffected but impassioned song without words."
BBC Music Magazine - November 2017 ***