DOLLY, 4 MAINS, MASQUES ET BERGAMASQUES (VOL. 4)

Eric Le Sage (piano), Alexandre Tharaud (piano), Emmanuel Pahud (flute), Pierre Colombet (violin) & Raphael Merlin (cello), Francois Salque (cello)

Eric Le Sage ontving onverdeelde kritieken (waaronder de prestigieuze Jahrespreis der Deutschen Schallplattenkritik) voor zijn Schumann-project met complete pianowerken en kamermuziek met pianobegeleiding. Zijn lopend project is nu op dezelfde manier gewijd aan Gabriel Fauré. De vierde aflevering presenteert pianomuziek voor vier handen en kleine kamermuziekwerken in bijna luxueuze bezetting - maar de prachtige muziek van Fauré verdient er ook een.

Fauré:
 Dolly Suite, Op. 56
 Masques et bergamasques, Op. 112
 Souvenirs de Bayreuth
 Fantaisie for flute & orchestra (or flute & piano), Op. 79
 Morceau de concours
 Sicilienne, Op. 78 - pour flûte et piano
 Piano Trio in D minor, Op. 120
 Après un rêve, Op. 7 No. 1
 Sicilienne, Op. 78 - pour violoncelle et piano

"Deel 4 van de serie kamermuziekwerken van Gabriel Fauré (duo’s, trio’s, kwartetten en kwintetten met pianobegeleiding) laat de componist horen in verschillende seizoenen van zijn leven. Dwarsfluitist Emmanuel Pahud speelt drie werken voor fluit (1898). Hij imponeert, zelfs met een gelegenheidsstuk als het Morceau de concours: een lange cantilene zoals alleen Fauré kan schrijven. Over de zachte akkoorden van de piano - een soort tentstokjes - is een eindeloos breekbare melodie gedrapeerd. Pahuds vaste toon en lange adem zijn al even weldadig in de Sicilienne. Fauré moet een verfijnd en bescheiden mens zijn geweest. Geen macho, geen opdringerige natuur. Zijn muziek is eerder androgyn dan geslachtsloos. Vóór 1900 schilderde hij nog in bonte kleuren, zoals te horen is in het Requiem en de Dollysuite. Daarna grossierde hij meer en meer in grisailles die ook steeds donkerder werden. De twee pianisten, Eric Le Sage en Alexandre Tharaud, spelen Dolly zo mooi ingehouden dat elk pianoduo zich aangesproken zou mogen voelen. Aan het slot knettert het in Le pas Espagnol. De Masques et bergamasques zijn niemendallen, maar pianistisch knap geschreven en aanstekelijk. Faurés op een na laatste werk, het Pianotrio (1923), is als een weemoedig vaarwel van een negentiende-eeuwer, verdwaald in de nieuwe eeuw."
Jurjen Vis - Klassieke Zaken Magazine 1/2014

"Gespeeld met een onopvallende, elegante toon, dit alles dat de grenzen tussen ernst en vermaak aangenaam beginnen te vervagen en alleen hemelse lichtheid overblijft - want Fauré houdt alle zwaarte op afstand met een ironische knipoog en de artiesten volgen hem voorbeeldig"
FONO FORUM, februari 2014