A Telemann Companion

Orpheus oder Die wunderbare Beständigkeit der Liebe (Musikalisches Drama 1726)
Brockes Passion "Der für die Sünde der Welt leidende und sterbende Jesus" (1719)
Suiten für Orchester:
TWV 55: D18
TWV 55: g1 "La Musette"
TWV 55: F9 "La Chasse"
TWV 55: F11 "Alster"
TWV 55: D22 "Ouvertüre verbunden mit einer tragikomischen Suite"
Ouvertüre in D zu "Jubeloratorium für die Hamburger Admiralität"
Ouvertüren "Les Nations" TWV 44: B5 & "La Bizarre" TWV 55: G2
Violinkonzert "Les Rainettes" TWV 51: A2
Wassermusik "Hamburger Ebb & Fluth"
Blockflötenkonzert C-Dur
Suite a-moll für Blockflöte & Orchester

This box offers a magisterial demonstration of the diversity of Telemann’s output: operatic, first of all, with an exceptional approach to the famous myth of Orpheus; sacred with Brockes’s account of the Passion of Christ, which inspired the composer to write a dense and powerful score; and finally orchestral with his concertante works with recorder (bravo Maestro Steger!) and a selection of overtures ‘à la française’ that constantly remind us of the influence of Italian and French music on his idiom. But beyond questions of genre, it is above all the incredible richness of his style that the expert Berlin musicians of the Akademie für Alte Musik have revealed to us over the past few years!

"Op 25 juni was het precies tweehonderdvijftig jaar geleden dat Georg Philipp Telemann overleed. Zo’n jubileumjaar levert altijd de nodige extra aandacht op, ook als de jubilaris in kwestie altijd al in de belangstelling staat. Bij Telemann is die belangstelling er zeker, hoewel hij toch nog te vaak als oppervlakkige veelschrijver wordt weggezet. Telemann componeerde erg veel, dat is ontegenzeglijk waar, maar hij deed het ook heel goed. Sinds de jaren zestig van de vorige eeuw weten we dat Telemann een zeer aantrekkelijke componist is, als je zijn muziek maar met de nodige pit uitvoert. Frans Brüggen liet veel muziekliefhebbers met Telemann kennismaken door zijn nog altijd sprankelende plaatopname van de complete Tafelmusik, die in 1966 zelfs met een Edison werd bekroond. Toen waren er nog niet veel goede uitvoeringen van Telemanns muziek op plaat verkrijgbaar. Nu is dat gelukkig wel anders, hoewel ook nu nog lang niet alle werken van de componist zijn opgenomen. Ter gelegenheid van het Telemannjaar bundelt harmonia mundi een aantal opnamen van de Akademie für Alte Musik Berlin die een mooi beeld geven van Telemanns veelzijdige oeuvre. Drie van de zeven cd’s zijn gevuld met instrumentale suites, het deel van Telemanns oeuvre dat we het beste kennen, maar op de overige vier klinken twee grote vocale werken die door René Jacobs onder het stof vandaan zijn gehaald. Want wie weet er nu dat ook Telemann een Orfeo schreef? Het stuk heeft niet veel te maken met de versies van Monteverdi en Gluck. Er is sprake van allerlei subplotjes die het verhaal van Orpheus enigszins naar de achtergrond verdringen, en het stuk is een allegaartje van Duitse recitatieven, Italiaanse aria’s en zelfs Franse balletten. Dat was nu eenmaal de smaak in Duitsland, men koos niet zoals elders in Europa voor een geheel Italiaanse opera. Maar wat een adembenemende muziek heeft Telemann hier gecomponeerd! Hij beheerste bovendien zowel de Franse als de Italiaanse stijl tot in de puntjes. We horen een geweldig solistenteam met Dorothea Röschmann als grote ster. De Brockes-Passion is geen passie zoals we die van Bach kennen, maar een toonzetting van het passiegedicht Der für die Sünde der Welt gemartete und sterbende Jesus van Barthold Heinrich Brockes, een vrije bewerking van het passieverhaal dat ook door, onder vele anderen, Händel op muziek werd gezet. Ook Bach gebruikte teksten van Brockes, zoals in zijn Johannes-Passion de aria Eilt, ihr angefochtnen Seelen. Bij Bach klinkt die redelijk snel, maar bij Telemann wordt het pas echt een holpartij! Een totaal andere benadering dus, de moeite waard om te vergelijken. De Akademie für Alte Musik toont zich op alle cd’s van deze set een ideaal Telemannorkest, met in de instrumentale suites ook veel aandacht voor de humor die Telemann daarin verwerkte.
MARCEL BIJLO - Klassieke Zaken Magazine 04/2017